Drewniane kapliczki w Lesie Łagiewnickim są jedynym z najstarszych zabytków architektury drewnianej w województwie łódzkim. Kapliczki św. Antoniego oraz św. Rocha i Sebastiana przetrwały II wojnę światową. Pamiętają puszczę łódzką i początki łodzi fabrycznej.
Dwie drewniane kapliczki
Obie drewniane kapliczki w Lesie Łagiewnickim są jednym z częściej odwiedzanych miejsc przez łodzian na północy stolicy województwa łódzkiego.
Kapliczki położone w dolinie rzeki Łagiewniczanki przy ulicy Wycieczkowej to bardzo stara historia – mówi Katarzyna Krakowska dyrektor Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa Łódzkiego.
Malownicze położenie w otoczeniu lasu, wśród drzew i zieleni, sprawia, że jest to również popularne miejsce do spacerów i odpoczynku w cieniu przyrody. Wcześniej były jeszcze 4 inne kapliczki w Lesie Łagiewnickim: św. Walentego, Matki Bożej Anielskiej, Przemienienia Pańskiego i domek ojca Rafała. Wszystkie zostały zniszczone przez Niemców w latach 1941–1943.
Kapliczka św. Antoniego
Pierwsza z zachowanych z kapliczek – pod wezwaniem św. Antoniego – została wybudowana około 1676 roku w miejscu, gdzie później stanął kościół franciszkanów. Po zakończeniu budowy klasztoru kapliczkę przeniesiono do Lasu Łagiewnickiego. Miejsce już wtedy nazywano Pustelnią.
kapliczka poświęcona została Świętemu Antoniemu z Padwy, który jest patronem osób poszukujących, biednych oraz chorych. Ma ona ogromne znaczenie dla okolicznych mieszkańców, którzy do dziś często odwiedzają to miejsce w poszukiwaniu duchowego wsparcia – mówi Katarzyna Krakowska.
Inicjatorem budowy kapliczki był XVII-wieczny właściciel podłódzkiej wsi Łagiewniki -Samuel Żeleński. Dzięki jego staraniom szybko do kapliczki sprowadzono obraz św. Antoniego. Okoliczni mieszkańcy bardzo szybko zaczęli uznawać miejsce za cudowne, a modlitwom do wizerunku świętego przypisywali łaski, jakie na nich spływały.
Kapliczka świętych Rocha i Sebastiana
Kilkanaście metrów od kapliczki św. Antoniego stoi druga, drewniana kapliczka. Zbudowana została w XVIII wieku i dostała za patronów świętych Rocha i Sebastiana. W materiałach źródłowych nie zachowała się dokładna data powstania kapliczki.
Prawdopodobnie została zbudowana jako dar wdzięczności za ocalenie po epidemii dżumy, która miała miejsce od 1712 do 1714 roku. Drewno budowniczowie mieli pozyskać z rozebranego wcześniej kościoła.
